دیالکتیک هنر و شهر

شهروند تحت سلطه بوروکراسی و سازمان های پیچیده زندگی مدرن، سندیت  (authenticity) خود را گم می کند و در جریان بازیابی خود هم به دنبال نمود  (appearance) و هم شبه رخدادها(pseudo-events)  می گردد. این مسئله که معماری و معماری منظر قابلیت پذیرش ساختاری روایی و داستان گونه را داشته باشد، مورد تردید است. در طراحی منظر می توان از جای گشت ها و ترکیب های بی شماری استفاده کرد، اما نمی توان این روایت فراتر از داستان را به گونه ای خطی جهت دهی کرد. هنر شهری(public art, urban art)  به طور عام و «دیوارنگاره شهری» به عنوان مصداقی از آن، عینیتی مولد است که توانایی خلق کیفیت روایت گری خطی و تداعی گری را - که ضامن سرزندگی و حس تعلق شهروند است - داراست. نوعی خوانش بینامتنی میان ادبیات، معماری، منظر شهری، فرهنگ فولکلور، هنرهای تجسمی و ... است که می تواند مرز میان فرهنگ و زندگی را کمرنگ کند.